Ród Er Nyphala

Tym razem mroczna wystąpiła z odpowiedzią, której udzieliła głosem uprzejmym, aczkolwiek niepozbawionym emocji:
-Skoro tak nas los urządził, wyruszymy razem. Jutro nim w podróż wyruszymy, warto byłoby przyjrzeć się zapiskom. Zawsze to lepiej więcej fragmentów razem analizować. Póki co jednak, trza nam siły zregenerować, więc pozwolimy sobie z Twej grzeczności skorzystać i na spoczynek się udamy.
Po tych słowach na młodszą siostrę skinęła porozumiewawczo, a elfka gotowa już była pójść w ich ślady. Ponownie mroczna do kobiety się zwróciła:
-Prowadź więc, proszę, do pokoju swego. Dziś już odpoczniemy, a jutro do wyprawy się przygotujemy. Rację masz, że im szybciej wyruszymy, tym dla nas lepiej. Wszak zima, ani jesień nigdy dobrą porą na spacery po górach nie były.

Udawszy się śladami kobiety, siostry znalazły się w jednym ze skromnych pokojów gościnnych w karczmie. Pokoje te miały to do siebie, że były zazwyczaj dość obskurne, ale komfortowe dla podróżnych i każda z sióstr miała wielokrotnie okazje docenić odpowiednio fakt ich istnienia. Rudowłosa elfka omiotła pokój wzrokiem, z którego sentyment jakiś wyzierał, po czym do umywalni się udała wraz ze starszą siostrą by odświeżyć się nieco przed snem. Jak to zwykle w karczemnych pokojach gościnnych bywało, izdebka pełniąca rolę umywalni, była niewielka, ale mieściła sporych rozmiarów misę, w której swobodnie można było się umyć. Po mniej więcej kwadransie obie elfki na powrót stanęły w izbie będącej pokojem gościnnym i z uznaniem spojrzały na dzieło nowej towarzyszki. Mroczna zwróciła się do kobiety, zanim ta udała się do umywalni:
-"Czas najwyższy dzisiaj spocząć, wszak jutro rankiem wczesnym trza nam wstać. Winny zostać poczynione konieczne plany, by podróż bezpieczną była, a i fragmenty zapisków należy przeanalizować w celu przygotowania się do podróży. Dobrze też będzie w miarę możliwości wcześnie wyruszyć, by miasto opuścić nim mieszkańcy zaczną całkiem uliczki wypełniać. Dobrej nocy więc Ci życzę, a i my już do snu kłaść się będziemy."
Po tych słowach w stronę łóżka się obróciła i wraz z siostrą rozdziewać z siebie suknie zaczęły i buty zdejmować, by na pobliskim krześle je zostawić, a do snu kładły się jeno w halkach, bo tak wygodniej, a i suknie nie będą wymięte rankiem. Legowisko całkiem komfortowe było, to też szybko obie kobiety usnęły, by następnego dnia bladym świtem oczy otworzyć.

Oczy otworzyły niemalże o tej samej porze, bo promienie słońca wdzierały się przez maleńkie okienka i po twarzach elfki muskały budząc do życia. Wstały więc i legowisko uporządkowawszy, do umywalni się udały. Po  porannej toalecie, odziane w swe suknie na powrót, udały się do izby karczemnej, by przy śniadaniu omówić szczegóły. Przodem szła Mroczna i kroki swe do karczmarza wyraźnie kierowała, by uzgodnić jeszcze jakieś aspekty tylko sobie znane. Za nią podążała młodsza jej siostra, która do stolika zajętego przez nową towarzyszkę zmierzała. Na powitanie skłoniła głowę lekko i uśmiechając się rzekła wyraźnie dniem podekscytowana:
-Witaj. Mam nadzieję, że spałaś dobrze i do wyprawy gotowa jesteś. Chciałabym pokazać Ci zapiski, co znalezione w alchemicznej księdze do naszego spotkania się przyczyniły.
Słowa te wypowiadając dłoń ku niej wyciągnęła, w której skórzaną tekę dzierżyła, a w tece zapiski schowane były, by większemu zniszczeniu już nie ulec. W tym samym czasie spojrzała na swą suknię i dodała przepraszającym tonem:
-Udać się będziemy musiały do domostwa naszego, by przyodziać bardziej podróżny ubiór. Wszak nie przewidziałyśmy nocy poza domem spędzonej i zmuszone byłyśmy poranek w sukniach przywitać.

Z podanym fragmentem zapisków uważnie się zapoznała, po czym oddała go kobiecie i wzrokiem w kierunku siostry powiodła. Mroczna akurat skończyła ustalać szczegóły z karczmarzem i ku nim zmierzała. Stanąwszy przy stole skinęła do kobiety na powitanie i nim usiadła do śniadania, zrelacjonowała rozmowę z karczmarzem w dość sporym skrócie:
-W ciągu dwóch dni ekipa podróżna winna być gotowa do drogi. Mamy tylko wysłać posłańca z informacją o miejscu, z którego ruszać zechcemy. Cała wyprawa nie powinna trwać dłużej niż trzy tygodnie, wedle jednego z przewodników górskich. Za przyzwoitą opłatą prowiant otrzymać możemy przygotowany w karczmie, bo jak się okazało gospodarz tego przybytku zaopatrywanie wypraw traktuje jako formę dorabiania na boku. Tym lepiej dla nas, bo skupić się możemy na naszym celu. Niestety ekipa wędrowna nie będzie na tyle duża, byśmy mogły z sobą księgi brać. Nacisk jest takowy, byśmy jedną, czy dwie księgi wzięły, a resztę koniecznych informacji w formie zapisków w tekach skórzanych przygotowały. Myślę jednak, że badania prowadzić będziemy po powrocie, więc jedyne, co konieczne będzie, to zabezpieczenie znalezionych fragmentów oraz przygotowanie się do czynienia kolejnych notatek. Tyle z mojej strony, jeśli o aspekt organizacyjny się rozchodzi. Teraz życzę smacznego.
Po tych słowach Lasairfhiona usiadła obok siostry i do śniadania konsumpcji przystąpiła. Rudowłosa natomiast, spojrzała na towarzyszkę uśmiechając się do niej mówiąc:
-W takim razie po śniadaniu udamy się do domów swoich, by co konieczne spakować. Gdy już kufry nasze spakujemy, niezwłocznie udamy się w kierunku Twego domu i z tego miejsca wyruszymy. Poinformować przewodnika o tym trzeba i będzie można wyruszać już za dwa dni.

Obie siostry pożegnały się z nią i do śniadania usiadły. Gdy talerze puste już były, wstały od stołu i do wyjścia ruszyły zostawiwszy gospodarzowi nieco złocisza. Nieco czasu im zajęło dostanie się do domostw swoich i spakowanie potrzebnego dobytku, lecz nim słońce górować zdążyło, obie elfki konno zmierzały już do wskazanego przez Aureę miejsca, w którym to mieszkała. Jeszcze u drzwi domu Mrocznej spotkały się one z jednym z tragarzy, który nad dwoma starannie zabezpieczonymi kuframi pieczę objął i teraz w ślad za nimi podążał. Mimo pełni życia toczącego się na ulicach miasta, nie pojawiły się większe kłopoty, więc niebawem u drzwi domu u stóp Gór Quentai stała rudowłosa elfka pukając w nie energicznie, acz nienachalnie.

Przez otwarte drzwi do izby weszły elfie siostry najwyraźniej już do drogi gotowe. Starsza z nich, mroczna elfka Lasairfhiona miała na sobie ciemne spodnie wpuszczone w wysokie skórzane buty, jakąś koszulę i kolan sięgający płaszcz z ciemnej skóry. Młodsza natomiast przyodziała dość jasną koszulę o bufiastych rękawach, wąskie spodnie z miękkiej skóry szyte o wysokim stanie aż do połowy talii sięgającym, a na ramionach skórzaną kamizelkę miała. Nogi jej, podobnie jak u Mrocznej, obucone były w wysokie skórzane buty, co nad kolano sięgały. Rude jej włosy związane w ciasny kłoskowy warkocz zostały i rzemieniem oplecione przy końcu, by w podróży kłopotliwe nie były przy swej długości. Tak odziane elfki przywitały się ponownie z Aureą:
-Witaj, Towarzyszko tej nadchodzącej przygody. Z wielką przyjemnością posilimy się nim wyruszymy.
Po tych słowach Lasairfhiony obie usiadły przy stole i do posilania się przystąpiły. W między czasie młodsza z nich, Vamirelle, zwróciła się do kobiety:
-Przygotowałyśmy na podróż, prócz odzienia oczywiście, nieco skór na wypadek silnych chłodów. Pozwoliłam sobie także zabrać niewielką beczułkę rumu dla rozgrzania, choć Lasai zachwycona tym faktem nie była.-Rzuciła okiem w stronę siostry, a widząc jej ściągnięte usta i chłodne spojrzenie uśmiechnęła się do Aurei i kontynuowała wywód.-Wzięłam także sztylet na wszelki wypadek i widzę, że Ty także to uczyniłaś. Miejmy jednak nadzieję, że nie będzie konieczności ich użycia.
Po tych słowach dłonią przesunęła po rękojeści Negocjatora-sztyletu, który dostała od pewnego maga na początku swej przygody w nowym miejscu.

Na myśl o orkach rudowłosa wzdrygnęła się lekko, natomiast na starszej z sióstr albo nie zrobiło to wrażenia, albo nie okazywała emocji w takim stopniu jak Vamirelle, temat użycia oręża został  więc zarzucony. W milczeniu dokończyły posiłek ze smakiem chrupiąc ostatnie podpłomyki, po czym na słowa kobiety wstały od stołu i ku drzwiom jej śladami się udały.

Na zewnątrz stała już grupa przewodników i tragarzy w pełnej gotowości do drogi, a i konie oporządzone już czekały by je dosiąść. Elfki spojrzały po sobie i wzrok na Aureę przeniosły uśmiechając się znacząco, jakby ekscytację swoją chcąc wyrazić. Mroczna podeszła do swego wierzchowca, by dosiąść go czym prędzej i to samo jej młodsza siostra uczyniła. Szczęśliwie konie zostały napojone, gdy one posilały się przed drogą, więc gotowe do długiej drogi były. Już na grzbiecie końskim siedząc, Lasairfhiona do głównego przewodnika się przysunęła, by omówić jakieś szczegóły, a w tym czasie Vamirelle na towarzyszkę czekała, aż ta konia dosiądzie i dając upust swemu podnieceniu całą tą wyprawą odezwała się do niej:
-Cóż, Twoim zdaniem, nam ta wyprawa przyniesie? Wszak niewiele wiemy o naszym celu, lecz wielce jego ciekawa jestem i bardzo mi śpieszno, by go odnaleźć. Na jakim poziomie szanse nasze oceniasz?
Mówiąc to, patrzyła na kobietę wzrokiem niemalże młódki naiwnej, jakby wyprawa ta miała być wyprawą w poszukiwaniu jakiegoś miejsca z barda opowieści, które młodym dziewczętom się prawi.

//Maleńka prośba, a zarazem sugestia: opiszmy wyprawę w dwóch-trzech wiadomościach. Tzn, mam na myśli próbę zmieszczenia całej przeprawy w jednej lub dwóch wymianach długich odpisów, ponieważ akcja i tak dąży do znalezienia ziółka i to na tym skupić się powinnyśmy, a jeden ładny opis drogi można by umieścić w opisie rodu jako fragment wspomnień

Słowa odpowiedzi słysząc, elfka zacisnęła dłonie na lejcach, a na jej twarzy pojawił się uśmiech świadczący o radości, jaką wywoływała wizja tychże odkryć. Popędziła konia piętami widząc, że uformowany już konwój ruszył przed siebie ku Górom Quentai. Początkowo czuła, jak ogarnia ją euforia wywołana nadchodzącą przygodą. Pełna emocji i myśli była też głowa jej starszej siostry, jednak ona lepiej panowała nad wyrażaniem emocji, a co za tym idzie, wydawała się być niezbyt przejęta podróżą, zwłaszcza że początkowy jej etap należał do spokojnych i raczej bezpiecznych.

Pierwszej nocy, leżąc na zwierzęcej skórze, Vamirelle niemalże oka nie zmrużyła poddając się emocjom i snującym się po jej głowie myślom. Przypominała sobie treść tajemniczych zapisków, wspominała chwilę, gdy poznały Aureę odkrywając wspólny cel, w myślach powtarzała sobie jej ostatnie słowa przed podróżą, które tak wielką nadzieją ją natchnęły. Następne postoje na noc przesypiała już spokojnie na tyle, na ile pozwalała świadomość zasypiania w dziczy. Podróżowanie wedle biegu rzeki było dobrym i sprawdzonym pomysłem, toteż faktycznie jedynym wyraźnie niepokojącym momentem była chwila spotkania orków na swej drodze, choć i on nie przyniósł większych szkód. Rozmowy z towarzyszką przygody, Aureą, były wciągające nie tylko przez wzgląd na wspólną profesję, lecz i ze względu na bardziej osobiste zwierzenia. Tak też poruszone szczerą i poniekąd przerażającą historią kobiety, elfki także o sobie co nieco powiedziały. Lasairfhiona wspomniała z rozbawieniem o różnicy rasowej między nimi, która wynikała z różnicy rasowej między rodzicami. Wszak ojciec będący wysokim elfem o niezwykle rozwiniętym talencie artystycznym swym dziedzictwem obdarzył młodszą z córek, która krew z krwi, do wysokich elfów należy, natomiast miłością jego życia była wyjątkowo piękna mroczna elfka, co do alchemii smykałkę miała ogromną. Stąd też najstarsze ich dziecko, Lasai, mroczną jest, tak jako i najmłodszy syn. Mroczna wspomniała także o tym, jak goniąc za drowem, w którym się zakochała, w podróż daleką się udała, co w Ghis koniec swój miała. Vamirelle wtrąciła także swoje trzy grosze, mówiąc o tym, jak zafascynowana alchemią uczyła się u jednego z okolicznych mistrzów, z którym później podróżowała nieco. Jej podróż także w Ghis się skończyła, gdzie siostrę odnalazła. Tak też o tym, jak u siostry dalsze nauki pobierała wspomniała, a i o próbie uodpornienia się na pajęczy jad nadmienić nie omieszkała. Na takich to pogaduchach wieczory przy ognisku im mijały, a dni na podróżowaniu umykały. Wspólne pokonywanie drogi i ogrzewanie się przy płomieniach ogniska stopniowo zbliżało kobiety do siebie i przyjaźń między nimi rozwijało. Kiedy to więc masyw górski oparciem dla ich nóg już był, a niebo zdawało się być niemalże na ręki wyciągnięcie, Vam puściła lejce i dłoń zarówno do swej siostry rodzonej wyciągnęła, jak i do przyjaciółki, by ich dłonie ująć i usta otworzyła, jakby coś rzec chciała, lecz jedyne, co rzec zdołała, to zduszone przez emocje dwa słowa:
-Tak blisko...