Ród Er Nyphala

Jestem leniwa, więc kopiuję fragment wiadomości, który wysłałam Vamirelle:

Wpis do dziennika, kwestia autorstwa wg mnie powinna być raczej "do wyjaśnienia". Można zgadywać, że był to jakiś zielarz/alchemik podróżujący z wojskami w celu znajdywania nowych roślin, ale być może ród Er Nyphala po latach odnajdzie inne, nie zniszczone jego dzienniki i wtedy odkryje jego tożsamość (taka szansa na kontynuowanie fabularnej rozgrywki rodu). Jak znajdą się w posiadaniu to chyba kwestia indywidualna. Każda z nas ma fragment i chyba to my musimy same zdecydować czy któraś będąc w Królewskiej Bibliotece przypadkiem znalazła go wsuniętego w książkę, czy na targu kupiła skrzynię w której wieku był wsunięty, czy może dostała go od babki. W każdym razie teraz musimy ustalić, która jak go znalazła, a po zdobyciu rośliny razem możemy szukać źródła pochodzenia dokumentu i tożsamości autora - dużo zabawy na długie miesiące dla rodu

Możemy zrobić to jako historię, ale nie chcę żebyś odwalała całą robotę, więc proponuję, żeby każda z nas wybrała w jaki sposób znalazła fragment (i tu podała, żebyśmy się nie powtarzały), a potem opisała to fabularnie, oraz jej podróż na szczyty gór Quentai - potem możesz opisać jak się zobaczyłyśmy i jakieś ładne podsumowanko machnąć, że tak powstał ród, a później już mając historię będziemy strzec ziółka i doszukiwać się autora dzienników. To oczywiście tylko propozycja, do ewentualnego obalenia

Jak nie znajdziemy grafika to kiedyś na forum był taki temat że ludzie opisywali, co chcą mieć na grafice a jakaś dobra duszyczka to robiła, można spróbować

Jestem za i wieczorem będę dostępna więc co nieco można skleić. Aurea mogła znaleźć kartkę w kuferku zakupionym na straganie (postaram się do 18 to opisać) i postanowiła wyruszyć z wynajętym rycerzykiem (coby nie było, że nie-walcząca kobieta sama góry Quentai podbija).

Ehh... trochę objętościówka mi wyszła, na życzenie mogę skrócić...

Wieczór już powoli chylił się ku końcowi, gdy wreszcie dotarła do Deallii. Było dość chłodna jak na tę porę roku, jednak po całodniowej podróży czuła się przemęczona i z całą pewnością nie najświeższa, dlatego jak tylko dotarła do miasta, skierowała konia prosto do karczmy w celu wynajęcia przytulnego pokoiku na piętrze, gdzie mogłaby się odświeżyć i spędzić noc przed dalszą drogą do budynku redakcji. Miała masę zaległości, a fakt, że przez ostatni miesiąc zaszyła się w swojej chatce, wcale tych zaległości nie umniejszył, wręcz przeciwnie. Znużona, musiała uważać, by miarowy stukot końskich podków o kamienną drogę jej nie uśpił przed dotarciem do celu, mimo to przymknęła na chwilę powieki. Z pół-drzemki wyrwała ją zmiana, jaką spowodowało nagłe zatrzymanie się wierzchowca i jego niezadowolone prychnięcie.
„Co Ci nie pasuje w idealnie równej…” - nie dokończyła swojego wyrzutu, gdy otworzywszy oczy, ujrzała powód niezadowolenia konia. Przed nimi jakiś dziadek bezczelnie rozstawił się ze swoimi starociami i właśnie podbiegał do niej taszcząc ze sobą jakiś garnek. „Pani, świeżutko ze rdzy zeskrobany! Odlany! Solidny! Mojej babce, matce i mnie służył, posłuży Pani Szanownej wnukom!”
Starając się zachować spokój, odpowiedziała bez namiętnie:
„Garnków mam dosyć, a ten ma dziurę w samym dole.”
Staruszek spojrzał na swoje cudeńko, z miną wskazującą, że właśnie uraziła umiejętności kulinarne jego babki i matki, jednak niezrażony wyjął ułamany kawałek drewienka i dalej z entuzjazmem począł wołać:
„To może łyżka! Lekko nadłamana, ale czegóż więcej do mieszania Pani potrzeba?”
Widziała, że jegomość nie da za wygraną więc z cichym westchnieniem zawróciła wierzchowca. Po przejechaniu kilkunastu sążni zorientowała się, że była to jedna z nielicznych tutaj niepokręconych dróg, którymi łatwo mogła dotrzeć do celu. Zrezygnowana postanowiła jednak kupić coś od nachalnego dziadka.
„Och! Czyli Pani Droga namyślić się raczyła, ale łyżka…” – począł się rozglądać jak ktoś kto właśnie zgubił ukochane dziecko – „…gdzieś się…a nieważne! I tak do niczego była” – podbiegł do sterty gratów i zaczął przerzucać jedne śmieci przez drugie. Aurea miała już dość czekania i wyraźnie poddenerwowanym głosem, rzuciła:
„Panie! Daj Pan cokolwiek i pozwól przejechać!”
W tym momencie staruszek chwycił pierwsze lepsze zakurzone pudło i radośnie powrócił do swojej nieszczęsnej klientki:
„Kuferek! Trochę zakurzony, ale jaki praktyczny! Niewielki, a pojemny…”
„Biorę” – wyciągnęła rękę po towar pragnąc jak najszybciej zakończyć tą farsę.
„Dziesięć Złotych Monet” – uśmiechnął się odsłaniając gołe dziąsła, gdzieniegdzie przerwane pojedynczymi, pożółkłymi zębami.
„I-ile?...Znaczy, tak, bierz i daj przejechać…”
Staruszek odebrał należność i po trzykrotnym sprawdzeniu, czy nie został oszukany w mgnieniu oka zwinął swój kram zwalniając drogę niewiaście. Po wielu trudach i stosunkowo łatwym zamówieniu pokoju, przypięła konia i udała się na górę. W chwili jak rzuciła tobołek na ziemię usłyszała huk drewna uderzającego o drewno…
„No tak…kuferek…tyle za niego dałam to chociaż zobaczę ile jest wart…”
Wyjęła z tobołka zakurzone ohydztwo i zdmuchnęła z niego sporą warstwę kurzu. Wyglądał nawet ładnie, ale żeby się mu przyjrzeć musiałaby nieźle się napracować nad jego renowacją.
„Ciekawe czy to diabelstwo się chociaż otwiera”
Skrzypienie starych zawiasów dało, o dziwo, pozytywną odpowiedź.
„Otwiera się… i zamyka nawet…a potem znów otwiera…z całą pewnością wart swej ceny” – rzuciła ironicznie. Po obejrzeniu zdobyczy niezbyt subtelnie odłożyła, rzec by nawet można rzuciła, staroć obok łóżka. Oczywiście! Starczyło lekkie uderzenie, żeby ten cenny kuferek zgubił jedną część. Podniosła kawałek drewna z zamiarem wyrzucenia go do kosza. Dotknąwszy go jednak zorientowała się, iż to nie był kawałek drewna, a papieru…do tego popalonego i z całą pewnością nie pospolicie produkowanego…
„Co u diabła…” – delikatnie rozłożyła kartkę i zaczęła czytać…
…iństwa, gdy w moim mieście żywcem spalono moją matkę, podejrzewaną o czarną magię. A ona tylko kochała alchemię, jak ja. Nie nasza wina, że jest to nauka niezwykła. Poszukiwaliśmy innych jej właściwości. Niewykluczone, że [nieczytelne] yrządzona leczy rany, ale aby to sprawdzić, muszę najpierw sprowadzić ją do swojej pracowni. Zabraliśmy już dość i zabezpieczyliśmy coś co wygląda jak jej nasiona. Powoli schodzimy z gór. Stoki Quentai są bardzo niebezpieczne. Zatrzymaliśmy się w dolinie przy najwyższym szczycie pasma. Zwiadowcy mówią, że orki obozują niebezpiecznie blisko i musimy [nieczytelne] wyruszymy ponownie. Mamy wielu rannych i słabych, mam nadzieję, że damy radę dotrzeć na dół i rozpocząć badania. Roślina musi być chroniona przed światem, nie wiemy czy nie jest niebez…
W miarę czytania, czuła jak zapach starej krwi zmieszanej z zapachem palonego papieru uderza jej do głowy. Dziwnym trafem zapomniała o zmęczeniu i pogrążyła się w rozmyślaniu nad istotnością znaleziska, zupełnie zapominając o dotychczasowym celu podróży.

A i ile mamy czasu na napisanie "podróży w góry"? Mam kogoś, kto mógłby odegrać rolę wynajętego żołdaka, ale jak nie ma na to czasu, to mogę po prostu sama opisać ruchy postaci

Ostatnio edytowany przez Aurea (2013-07-26 19:18:20)

Wiedziała niewiele, ale to jej powinno wystarczyć. Po jakości papieru i opisanym poświęceniu ekipy rozumiała, że sprawa nie jest błaha. Wszystko wskazuje na to, że tajemnicza roślina znaleziona została w najwyższych szczytach Quentai, bardzo trudno dostępnych i niebezpiecznych. Wiedziała także najważniejsze – musiała, po prostu musiała ją zdobyć. Zbiegła na dół po schodach nie zamknąwszy nawet za sobą pokoju. Na dole, w zadymionym pomieszczeniu siedziała spora grupka ludzi, elfów, krasnoludów i innych ras zamieszkujących Devortis. W najciemniejszym rogu Sali dostrzegła tego, którego szukała. Jakiś mhroczny drow usadowił się z dala od reszty, popijał czerwone wino w samotności i palił fajkę. Podeszła do karczmarza z zamiarem zamówienia tegoż samego trunku, jednak drogę zagrodziły jej dwie, nadmiernie pobudzone elfki, mknące w kierunku lady. Podirytowana faktem, iż dzisiaj chyba całe Devortis zapragnęło jej zachodzić drogę ruszyła oburzona w ich kierunku, gdy nagle usłyszała magiczne słowa:
-...Trza nam najemników oraz zwiadowców, co dobrze góry Quentai znają...
Może jednak los jej sprzyjał. Gdy tylko kobiety odeszły  trunkiem zamówiła w ich ślad szklankę rumu, którą opłaciwszy, skierowała się do ich stolika.
- Czyżby Panie również kierowały się do Gór Quentai? Aurea jestem. Z zawodu alchemiczka. Chyba łączy nas podobny kierunek. Można się dosiąść?

Usiadła na wskazanym przez Drowkę miejscu, szklanicę kładąc na stole. Zawahała się chwilę przed odpowiedzią. Wszak nie znała obecnych tutaj kobiet, a kwestia Nyphalii była dość...delikatna. Głośna karczma również nie wydawała się miejscem sposobnym do takich rozmów. Więc, choć kobiety wydawały się bezpieczne, uznała, że dopóki może, dopóty w szczegóły zgłębiać się nie będzie:
- "Znalazłam pewne ciekawe opisy dotyczące roślinności wysokogórskiej. Chciałam przyjrzeć się z bliska tak ciekawej florze. Wiadomo, a nuż coś alchemicznie zdatnego się trafi."
Uśmiechnęła się i upiła spory łyk trunku. W końcu nie skłamała.
- "A Panie? Chyba nie wybierają się Panie na miły spacerek?"

Zapytanie na chwilę pozbawiło Aureę spokojnego opanowania i przez chwilę można było zauważyć na jej twarzy zdziwienie, które niemal natychmiast przeobraziło się w .... wyraźne zaciekawienie. Jedno było pewne - w tym wszystkich bogowie musieli maczać palce, bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że w tym samym czasie trzy obce sobie alchemiczki odnalazły prawdopodobnie podobne sobie źródła tyczące się...właśnie, czyżby tej samej rośliny?
- Moje źródła rzeczywiście do najnowszych i najlepiej zachowanych nie należą, jednak... - tu spojrzała na klucze trzymane przez jedną z alchemiczek - ...to nie jest dobre miejsce na takowe rozmowy. - duszkiem dopiła szklankę ruchu i wstała z nadzieją na jak najszybsze przeniesienie się towarzyszek w ustronniejsze miejsce.

Rzeczywiście dwa razy Decciance powtarzać nie trzeba było. Z niejaką ulgą ruszyła za elkami w stronę piwnicy. Wnętrze szczególnie jej nie zadziwiło, jednakowoż do gustu również nie przypadło. Spojrzała z niemałym wstrętem na pokryte chyba większą warstwą brudu niż drewna zydle i bez dłuższego zastanowienia wybrała opcję stojąco - krążącą (zwłaszcza, że emocje biorąc nad nią górę wymagały swego rodzaju rozładowania). Stwierdziwszy solidność ścian i brak obecności osób postronnych, postanowiła dłużej nie zwlekać z wyjaśnianiem sprawy (choć szczegółów tak zaraz wszystkich zdradzić zamiaru nie miała).
- Zgaduję, że znalazłyśmy zrządzeniem bogów kapryśnych w tym samym czasie podobne informacje. Moje znalazłam na targu w starej skrzyni. Sugerują one... - zastanawiała się jak wiele może zdradzić, żeby zaufanie zyskać, a na własnym się nie przejechać - ...obecność niespotykanego tutaj zioła w Górach Quentai. Czy i wasze o tym traktują?
Przestała krążyć w kółko. Zatrzymała się po drugiej stronie stołu niż elfki. Czuła, że światło dogasających świec padające jej na twarz, potęguje efekt wbitych w mroczną błękitnych oczu.

Aurea przeniosła wzrok na młodszą z rozmówczyń. Jej przypuszczenia zostały właśnie potwierdzone.
- Zatem te same źródła, ten sam cel jak zgaduję. Brakuje jedynie ekipy i jeśli Miłe Panie się zgodzą, możemy ruszać. - spojrzała na ledwie tlące się płomyki świec. - Pora późna, lecz jeśli Panie pozwolą, mam wynajętą izbę na górze, gdzie możemy spędzić noc. Do rana karczmarz powinien znaleźć odpowiednio przygotowaną drużynę. Myślę, że nie ma co czekać, aż lato przeminie, a my będziemy musiały się borykać ze śniegiem już u podnóży górskich